หลังจากละสมาธิหลวงปู่บุญ ก็ลุกจากโต๊ะพระ เดินกลับมานั่งที่เก่าพร้อมปรารภกับหลวงปู่เพิ่มว่า “ช่วยเขาหน่อย” แค่นั้นสั้นๆ สร้างคำถามขึ้นในใจหลวงปู่เพิ่ม เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าถาม วันเวลาผ่านไป เมื่อมีพระจากวัดสุทัศน์ เดินทางมาฝึกฝนวิปัสสนากับหลวงปู่บุญ หลวงปู่เพิ่มได้ลืมเรื่อง หลวงปู่บุญวิดน้ำจากขันไปแล้ว แต่ได้รับจากการบอกเล่าจากพระวัดสุทัศน์ว่าเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้สำเพ็ง แต่โชคยังดีที่มีฝนตกลงมาอย่างหนัก ทำให้เสียหายไม่มากนัก

หลวงปู่เพิ่มเล่าต่อไปอีกว่าได้มานั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ วัน เวลา ทุกอย่างตรงกันหมดถึงกับอุทานในใจว่า บารมีหลวงปู่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ คุ้มฟ้า คุ้มดินได้...

ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๗๑ ที่หลวงปู่บุญได้รับพระกรุณาโปรดให้เป็นพระราชาคณะที่พระพุทธวิถีนายกนั้น ในขณะที่ท่านมีอายุถึง ๘๑ ปีแล้ว ท่านทำงานปกครองคณะสงฆ์ จังหวัดนครปฐมสมุทรสาครและสุพรรณบุรี ซึ่งท่านปกครองด้วยความเรียบร้อยทุกประการ แต่ระยะในหลังนี้หลวงปูบุญ ย่างเข้าสู่วัยชราภาพมากแล้ว สังขารก็ทรุดโทรมร่วงโรยลงไปตามกาลเวลาจะเดินทางไปไหนมาไหนแต่ละครั้งก็ไม่สะดวก

หลวงปู่บุญท่านละสังขารอย่างสงบเมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๘ เวลา ๑๐.๔๕ นาที สิริรวมอายุได้ ๘๙ ปี พรรษาที่ ๖๗ ในแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอานันทมหิดล รัชกาลที่ ๘ รวมแล้วหลวงปู่บุญมีอายุยืนยาวนานนับ ๖ แผ่นดิน

:: ขอขอบคุณข้อมูลท่านเจ้าของเดิม ณ ที่นี้ ด้วยครับ ::